Ik heb mijn jongste kind na jaren weer gezien,
die vlak bij huis noodzakelijk weer is opgenomen,
In het gesprek verdween al snel ‘t misschien,
dat ‘t met haar geestgesteldheid goed zou komen.

Toch was ze blij om ons weer te ontmoeten,
al blijkt haar levensruimte nu nog zeer beperkt.
We konden elkaar hartelijk begroeten
en zagen hoe ‘t verleden bij haar heeft gewerkt.

Er zaten veel voorbije jaren tussen,
maar ‘t blijkt dat ouderliefde echt niet roest.
Bij ‘t komen en bij ‘t gaan ‘t vertrouwde kussen,
daar tussenin wat duidelijk uitgesproken moest.

Het deed mij pijn mijn dochter te zien lijden,
die al een lange zware weg heeft afgelegd.
Maar de weg van de last haar te bevrijden,
die blijkt op lange na niet voor haar weggelegd.

Wat overblijft is voor mijn kind te bidden,
en hopend dat er eens voor haar genezing komt.
Want zeker is dat er vanuit ons midden,
de bede oprijst die nooit meer voor haar verstomt.

Na 20 jaar van diverse opnames in psychiatrische opvangplaatsen
heb ik vandaag mijn jongste dochter weer in de armen kunnen sluiten.