In de ritmiek van de seconden
van de minuten en elk uur.
Laat scherp de eenzaamheid zich voelen
als ‘k door het raam naar buiten tuur.
De wereld om mij heen heeft zich verstild
alleen de slagen van de klok laten zich horen.
Ik zoek naar iets dat m’ uit de diepten tilt
een lichtvlam die in ’t duister blij zal gloren.

De eenzaamheid greep met haar handen
mijn wezen tot in ’t diepste aan.
Als ijzig ijs dat zich laat strekken
beklemmend kwam in mijn bestaan.
Plots klonk een stem ’t bevrijdend woord
“Ik heb je lief en zal je nooit verlaten”.
Dat in mijn nood zo duidelijk werd gehoord
“Ik ben er kind als Vriend om mee te praten”.

Sindsdien is nu mijn hart vervuld met vrede
is d’ eenzaamheid teniet gedaan.
Ik legde in Gods hand mijn handen
en ben getroost de weg met Hem gegaan.
De pijn ’t verlies waaraan ik leed
die heeft Hij van mij weggenomen.
En ’t wonder wat Hij op mijn bede deed
Hij is met licht in ’t duister van mijn hart gekomen.